Powroty po latach, czyli książki stycznia

Styczeń, choć długi, nie dał mi wiele czasu na czytanie. Najpierw rozłożyła mnie choroba, wyłączając z życia prawie na tydzień, potem wpadłam w wir przygotowań do dużej rodzinnej imprezy, którym poświeciłam się bez reszty. Koniec końców przez cały miesiąc udało mi się przeczytać zaledwie trzy książki. Co zabawne, były to głównie powroty po latach, tylko jedna pozycja to nowość, i tak zresztą stanowiąca kontynuację lektury sprzed lat. Tyle tytułem wstępu, zapraszam na post z serii Książki miesiąca!

Jeśli śledzicie No to pięknie! regularnie, to wiecie, że lubię Stephena Kinga, którego książki często przewijają się w moich postach. Jego najnowsza powieść, "Doktor Sen", szybko znalazła się więc na moim kindlu. Wiedziałam jednak, że to kontynuacja "Lśnienia", dlatego przyjemność czytania nowości odłożyłam w czasie i w pierwszej kolejności dla przypomnienia sięgnęłam po pierwszą część.

Źródło

"Lśnienie"

To jeden z najlepszych współczesnych horrorów. Nastrój grozy i napięcia potęguje się w niej z każdą minutą. Pięcioletni chłopiec Danny znalazł się z rodzicami w opustoszałym na zimie hotelu. Wrażliwe, obdarzone zdolnościami wizjonerskimi dziecko odbiera fluidy czające się w jego murach; były one świadkami krwawych porachunków świata przestępczego i milionerów. Straszliwe zdarzenia, które kończą fabułę, są jednak niczym w porównaniu z przejściami psychicznymi bohaterów.

"Doktor Sen"

Kontynuacja bestsellerowego „Lśnienia”!

Pamiętacie małego chłopca obdarzonego niezwykłą mocą? Chłopca nękanego przez duchy? Chłopca uwięzionego w odludnym hotelu wraz z opętanym ojcem? Możecie już poznać jego dalsze losy! Grupa staruszków nazywająca się Prawdziwym Węzłem przemierza autostrady Ameryki w poszukiwaniu pożywienia. Z pozoru są nieszkodliwi – emeryci odziani w poliester, nierozstający się ze swoimi samochodami turystycznymi. Jednak Dan Torrance już wie, a rezolutna dwunastolatka Abra Stone wkrótce się przekona, że Prawdziwy Węzeł to prawie nieśmiertelne istoty żywiące się substancją wytwarzaną przez poddane śmiertelnym torturom dzieci obdarzone tym samym darem, co Dan. Nękany przez mieszkańców hotelu Panorama, w którym jako dziecko spędził jedną straszliwą zimę, Dan przez dziesięciolecia błąka się po Ameryce, usiłując zrzucić z siebie odziedziczone po ojcu brzemię beznadziei, alkoholizmu i przemocy. Ostatecznie odnajduje swoje miejsce w małym miasteczku w New Hampshire, we wspierającej go grupie Anonimowych Alkoholików i w domu opieki, gdzie zachowana z lat dzieciństwa resztka mocy pozwala mu nieść ulgę umierającym w ostatnich chwilach ich życia. Staje się znany jako „Doktor Sen”. Kiedy Dan poznaje efemeryczną Abrę Stone, jej nadzwyczajny dar budzi drzemiące w nim demony i każe mu stanąć do boju o jej duszę i przetrwanie. To epicka batalia między dobrem i złem, krwawa, pełna rozmachu opowieść, która zachwyci miliony miłośników „Lśnienia” i zadowoli każdego, kto dopiero teraz wkracza w świat tej już klasycznej pozycji w dorobku Kinga.

"Lśnienie" już kiedyś czytałam, ale było to naprawdę dawno temu, także powrót do tej książki po latach był dobrym posunięciem. Niewiele pamiętałam, można więc powiedzieć, że odkryłam tę historię na nowo. I z pewnością przygotowałam sobie dobry grunt do lektury kontynuacji.

Obie powieści opowiadają historię Dana, który w "Lśnieniu" jest kilkuletnim zaledwie chłopcem, a w "Doktorze" wraca już jako dojrzały mężczyzna po przejściach. Obdarzony niezwykłym darem, mieszaniną silnej intuicji, telepatii i jasnowidzenia, w dzieciństwie przeżywa koszmar, który kładzie się cieniem na całe jego dalsze życie. Jako dorosły, po upadku na dno, podnosi się, otrząsając się z nałogu i złych wspomnień, jednak nie dane mu całkiem oderwać się od przeszłości, która niechciana wraca jak bumerang.

Przyznaję, fajnie poznać dalsze losy bohatera, jednak moim zdaniem autorowi nie udało się powtórzyć sukcesu pierwszej części. "Doktor Sen" nie jest tak klimatyczny, tak mroczny, tak trzymający w napięciu jak "Lśnienie". Nie mogę powiedzieć, że książka ta całkiem mi się nie podobała, oczekiwałam jednak czegoś więcej. Mimo wszystko miłośnikom Kinga polecam, nie wyobrażam sobie nie poznać kontynuacji takiego bestselleru, jakim jest "Lśnienie".



Moja trzecia styczniowa lektura to poniekąd również powrót do przeszłości, "Mistykę kobiecości" Betty Friedan czytałam już bowiem dobrych kilka lat temu, tyle że po angielsku. Polskie wydanie, jako pierwszy tom Biblioteki Kongresu Kobiet, pojawiło się dopiero w 2012 roku, po niemal 50 latach od publikacji oryginału!

Źródło

Ameryka była z nich dumna. Mówiło się o szczególnej roli amerykańskiej pani domu, o jej osobistym szczęściu i historycznej misji. Tymczasem Friedan podsunęła tym rzekomo spełnionym kobietom lustro, w którym zobaczyły ogrom własnej frustracji, poczucie pustki, zagubienia, bezsensu i wstydu, że tak właśnie się czują. Dotarło do nich, że nie są same. Że jednak nie zwariowały, bo ich desperacja to doświadczenie milionów innych kobiet. W listach do autorki – a dostała ich całe stosy – pisały z egzaltacją, że ta książka zmieniła ich życie.


Nigdy Wam o tym nie wspominałam, bo jakoś nie było ku temu okazji, ale ideologia feminizmu jest mi bardzo bliska (uprzedzę pytania złośliwców - lubię facetów, mam męża i golę nogi!). "Mistykę kobiecości" od dawna chciałam przeczytać, ale brak polskiego przekładu skutecznie mi to utrudniał. Parę lat temu udało mi się jednak upolować w końcu jakieś anglojęzyczne wydanie z lat 80-tych na ebay, także nareszcie mogłam sama przekonać się, o co tyle hałasu. Bo musicie wiedzieć, że ta książka swojego czasu wywołała swoistą rewolucję (dla chętnych recenzja z Niecodziennika Feministycznego autorstwa Agnieszki Jagusiak ---> KLIK i felieton Agnieszki Graff z Wysokich Obcasów ---> KLIK), obalając pewne niebezpieczne mity, wpędzające kobiety w poczucie winy i wieczną frustrację. Pamiętam, że lektura wywarła na mnie ogromne wrażenie, mimo że generalnie były to już treści mocno przestarzałe i wyraźnie odstające od polskich realiów. Po przekład sięgnęłam więc z nadzieją na pogłębienie tamtych emocji sprzed lat. Tymczasem rozczarowanie. Owszem, przeczytałam z zainteresowaniem, ale to już nie było to. Sama nie wiem, może czytanie po angielsku wymagało większej koncentracji, przekładając się na mocniejsze przeżycia? Może wtedy, znajdując się na innym etapie życia, odbierałam tę książkę inaczej? A może po prostu nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

"Mistyka kobiecości" z pewnością nie jest lekturą dla wszystkich, ale gorąco polecam tę książkę każdemu, komu leży na sercu sprawa kobiet. Jeśli nie ze względu na poglądy, to dla poszerzenia horyzontów, czytajcie! Zwłaszcza że polski przekład macie nareszcie na wyciągnięcie ręki.


Wracacie czasami do lektur sprzed lat? Piszcie! I zdradźcie przy okazji, jakie książki towarzyszyły Wam w styczniu.


Buziaki,
Cammie.