Rozstania i powroty, czyli książki listopada

Witajcie! Zapraszam na post z cyklu Książki miesiąca. Mam nadzieję, kochane mole książkowe, że w listopadzie mieliście mnóstwo czasu na czytanie. Ja nie mogę narzekać, na moim książkowym liczniku wybiło osiem pozycji :))) Nadal trzymałam się głównie fantastyki, ale zmęczył mnie w końcu ten gatunek, więc wśród moich listopadowych lektur pojawiło się też coś z zupełnie innego nurtu. 

Dawno już nie miałam takiego problemu ze zilustrowaniem posta jak dziś, próbując w odmętach internetu wygrzebać okładki książek z serii "Obcy" Alana Deana Fostera. Wygląda na to, że wznowień w języku polskim nie było od lat. Także wybaczcie, ale posiłkuję się plakatami filmowymi, Zresztą i tak wszystkie tomy, zarówno "Obcy. Ósmy pasażer Nostromo", jak i "Obcy. Decydujące starcie", "Obcy. Trzy" oraz "Obcy. Przebudzenie" (dopisany przez Ann Carol Crispin), to zbeletryzowane scenariusze filmowe. Filmów nigdy nie widziałam (jak to w ogóle możliwe? podobno hiciory!), książki natomiast towarzyszyły mi w pierwszych dniach listopada.

Żródło

Powiedzieć, że je połknęłam, to mało. Dawno już nie miałam do czynienia z autorem, który tak doskonale budowałby napięcie. Popychana ciekawością, co dalej, nie mogłam oderwać się od lektury. No i te emocje! Rzadko która książka jest w stanie tak czytelnika poruszyć, grając przecież wyłącznie na jego wyobraźni. Przyznaję, że moja pracowała na najwyższych obrotach, momentami czułam się jak dziewiąty pasażer na gapę, że tak nawiążę do tytułu pierwszego tomu. Naprawdę dzieliłam z bohaterami strach. Tytułowy obcy, bezwzględny, napędzany w swym działaniu przez instynkt przetrwania gatunku, żerujący na swych ofiarach pasożyt zdający się niemal niezniszczalnym, jawił się jako nasz wspólny wróg. Gorąco kibicowałam odważnej i niezłomnej Ripley, postaci łączącej wszystkie części. Części, dodajmy, niestety bardzo nierównych. Mam wrażenie, że cały impet autora poszedł w pierwsze dwa tomy, trzeci wyraźnie odstawał. O czwartym, innego autorstwa, już nawet nie wspominam, bo różnił się już nie tylko poziomem, ale też i stylem. Słyszałam jednak, że jeśli chodzi o filmy, to wszystkie zrobione są z rozmachem, także mam nadzieję, że kiedyś uda mi się je obejrzeć.


Po dreszczyku emocji przy lekturze "Obcego" przyszła pora na trzy tomy cyklu "Fundacja" Isaaca Asimova. Jest to wieloczęściowa saga, z której kluczowe części to właśnie "Fundacja", "Fundacja i Imperium" oraz "Druga Fundacja".

Źródło

Sama nie wiem, jak tę serię ocenić. Saga cieszy się statusem klasyki fantastyki, spodziewałam się więc czegoś naprawdę wysokiej klasy. Mam natomiast wrażenie, że tak naprawdę to takie czytadło, tyleż rozbudowane, co powierzchowne, bez wyraźnie nakreślonych postaci. Cały pomysł opiera się na idei ratowania dorobku upadającej cywilizacji. Przewidujący katastrofę naukowiec stara się uchronić ludzkość przed tysiącami lat barbarzyństwa. Na peryferiach galaktyki zakłada więc tytułową Fundację, zdającą się zajmować pracami encyklopedycznymi, a tak naprawdę będącą przykrywką dla realizacji dalekosiężnego planu budowy nowego imperium na gruzach starego. Pomysł niby ciekawy, ale dla mnie zmarnowany. Nie była to dla mnie lektura wysokich lotów, czytałam raczej jak pozbawioną głębi bajeczkę. Szkoda. 

Za to kolejna pozycja była już prawdziwą czytelniczą ucztą. Po laureatce literackiej nagrody Nobla nie spodziewałam się zresztą niczego innego. Alice Munro i jej "Miłość dobrej kobiety" to klasa sama w sobie.

Źródło

"Miłość dobrej kobiety" Alice Munro to zbiór ośmiu opowiadań o kobietach. Autorka ukazuje nam ich losy, możliwości i ograniczenia we współczesnym świecie. Każda jej bohaterka musi sobie radzić z niepewnością swoich uczuć, z wewnętrznymi konfliktami, z wyborem między tym, czego chce, a tym, co musi zrobić. To właśnie przeżywa wkraczającą w dorosłość mężatka, która szuka swojego miejsca w życiu. Podobnie jest z młodą dziewczyną, która przyjeżdża na wakacje do matki, ale nie potrafi z nią wytrzymać, bo ma w sobie zbyt dużo goryczy i żalu z młodości.

Miłość kobiet przyjmuje rozmaite formy: uczucia matki do córki, dziecka do dorosłego, żony do męża, przyjaciółki do przyjaciółki – Munro pokazuje je wszystkie z niezwykłą wnikliwością, odsłaniając głębię i zawiłość zwyczajnego życia oraz siłę emocji, które wiążą ludzi ze sobą na nieskończenie różnorodne sposoby.


Munro nazywana jest mistrzynią krótkich form i na pewno coś w tym jest. Niby zaledwie muska temat, niby tylko ślizga się po jego powierzchni, a jednak zawsze jakoś zdoła dotknąć samego jądra. Pisze pięknie, bardzo subtelnie, z wyczuciem, budując nie tylko historię, ale też atmosferę. Sięga po niedomówienia, wierząc w domyślność czytelnika, pozostawiając miejsce na własną interpretację. Pobudza do refleksji, nie grając na tanich emocjach, które z pewnością łatwo mogłaby wywołać, bo opisuje sprawy, wobec których trudno zachować obojętność. "Miłość dobrej kobiety" to zbiór doskonałych w swej formie opowiadań, które choć o kobietach, nie są na pewno tylko dla kobiet.


Po tej refleksyjnej, głębokiej lekturze nabrałam ochoty na więcej. Porzucam więc fantastykę, która mnie pod tym względem nie zadowalała i wracam do bardziej klasycznych gatunków. Jak to w życiu, rozstania i powroty.

Grudzień rozpoczęłam z "Tak jest dobrze" Szczepana Twardocha. I jest dobrze. Ale o tym za miesiąc!


Co ciekawego czytałyście w listopadzie? Podzielcie się wrażeniami!


Buziaki,
Cammie.