Z różnych bajek, czyli książki września

Jestem w żałobie. Głębokiej. Przeczytałam ostatnie zdanie w ostatnim tomie "Pieśni lodu i ognia" i trudno mi pogodzić się z faktem, że na kolejną część przyjdzie mi nie wiadomo jak długo czekać. Ciągle nie mogę otrząsnąć się z atmosfery tej sagi i mimo że we wrześniu sięgnęłam też po inne książki, to jednak miesiąc i tak zdecydowanie należał do George'a R.R. Martina i "Tańca ze smokami". 

Źródło

Nie będę się na temat "Pieśni lodu i ognia" rozpisywać, zainteresowanych odsyłam do posta sprzed miesiąca ---> KLIK, tam wystarczająco się nad tą serią zachwycałam. Mój zachwyt oczywiście nie osłabł, ale przecież nie ma sensu się powtarzać. Powiem tylko tyle, że uzbrajam się w cierpliwość i czekam na następny tom. A autorowi współczuję. Ta presja! I te oddechy czytelników na karku :DDD


Ciężko było wyjść ze świata "Pieśni lodu i ognia" (mam wrażenie, że jedną nogą nadal w nim tkwię, w sumie nic dziwnego po tylu tomach i tylu tygodniach lektury), no ale głód czytelniczy dał o sobie znać, zaczęłam się więc rozglądać za nową lekturą. Wybrzydzałam, marudziłam, nic mi się nie podobało, koniec końców wzięłam się za "Kochanie, zabiłam nasze koty" Doroty Masłowskiej. I też mi się nie spodobało :D

Źródło

Nowa, od dawna oczekiwana powieść Doroty Masłowskiej! 

W swoich poprzednich książkach bardzo wnikliwie, ale też świeżo, z młodzieńczą beztroską, przyglądała się ona temu, co widziała za oknem, na ulicy… naszej polskiej codzienności. Robiła to dowcipnie i celnie, a powodzenie jej książek zarówno u czytelników, jak i u krytyków dowiodło, że takiego głosu w naszej literaturze współczesnej bardzo brakowało. 

W najnowszej powieści, równie dowcipnie i wnikliwie przygląda się tzw. klasie średniej, młodym, zamożnym ludziom, którzy nie mają pomysłu na to, co zrobić ze swoim życiem. Ich losy, wygląd, mieszkania wydają się nam podobne niezależnie od tego, czy żyją w Warszawie czy w Nowym Jorku. Naprawdę warto zobaczyć ich oczami Doroty Masłowskiej – dostrzeżecie to, czego dotąd nie widzieliście i spotkacie samą AUTORKĘ (jak zwykle pełną dystansu do samej siebie). Oto nowa książka Masłowskiej.

To jednak nie moje klimaty. Mimo sporego szacunku, jakim darzę autorkę za bezdyskusyjny sukces, jaki odniosła, jej literatura po prostu do mnie nie przemawia. Nie dostrzegam objawienia, jakim okrzyknięty został jej styl, męczy mnie język, choć niezaprzeczalnie oryginalny, dla mnie jednak nieco bełkotliwy, nie widzę też tej głębi, którą rzekomo widzieć wypada. Nie powinna oczywiście liczyć się też ilość, a jakość, ale "Kochanie, zabiłam nasze koty" to w moich oczach nie książka, a książeczka, krótka forma. Zgrabna, dotykająca czegoś ważnego, ale jednak pozostawiająca niedosyt. Niech będzie, że to kwestia mojego niewyrobionego literackiego gustu, w końcu Słowacki wielkim poetą był ;))) Swoją drogą jestem bardzo ciekawa, co Wy macie do powiedzenia na temat twórczości Masłowskiej, mam nadzieję, że sobie na ten temat pogadamy.


Końcówka września upłynęła mi na lekturze czegoś z zupełnie innego nurtu. Za Waszą namową sięgnęłam po "Kroniki Diuny" Franka Herberta, jakiś czas temu rekomendowaliście mi tę serię. Czytam właśnie pierwszy tom i przyznam szczerze, że początki były trudne.

Źródło

Arrakis, zwana Diuną, to jedyne we wszechświecie źródło melanżu - substancji przedłużającej życie, umożliwiającej odbywanie podróży kosmicznych i przewidywanie przyszłości. Z rozkazu Padyszacha Imperatora Szaddama IV rządzący Diuną Harkonnenowie opuszczają planetę, swe największe źródło dochodów. Diunę otrzymują w lenno Atrydzi, ich zaciekli wrogowie. Zwycięstwo księcia Leto Atrydy jest jednak pozorne - przejęcie planety ukartowano. W odpowiedzi na atak połączonych sił Imperium i Harkonnenów dziedzic rodu Atrydów, Paul - końcowe ogniwo planu eugenicznego Bene Gesserit - staje na czele rdzennych mieszkańców Diuny i wyciąga rękę po imperialny tron.

"Diuna" to klasyka science-fiction, a że nie jestem wytrawnym czytelnikiem tego gatunku, jakoś trudno było mi się wciągnąć w tę historię. Matko jedyna, co za język! Przełamałam na szczęście opór i mogę powiedzieć, że czytam z coraz większą przyjemnością. Myślę, że już w kolejnym poście z serii Książki miesiąca będę mogła zaprosić Was na szerszą recenzję.

Jak widzicie, moje wrześniowe lektury to trzy zupełnie różne bajki. Ze świata fantasy przeskoczyłam prosto w postmodernizm, z którego zanurkowałam w science-fiction. I o dziwo, nawet gładko poszło :DDD

Ciekawa jestem Waszych wrześniowych lektur, czekam na Wasze komentarze!

Całuję,

Cammie.