Na spokojnie, czyli książki grudnia

Witajcie w Nowym Roku! Wykorzystując ten dzisiejszy nieco refleksyjny nastrój, proponuję Wam post z cyklu Książki miesiąca, jeszcze na chwilę wracając do grudnia. Mam wrażenie, że to dobry temat na ten leniwy pierwszy dzień roku, po szaleństwach sylwestrowej nocy być może zechcecie spędzić kilka minut w spokojnym świecie książek. W grudniu miałam szczęście w większości przypadków trafić na wartościowe pozycje, tym chętniej więc Wam o nich napiszę. A zatem przegląd moich grudniowych lektur, zapraszam!

W pierwszych dniach grudnia towarzyszył mi Szczepan Twardoch i jego "Tak jest dobrze", zbiór sześciu opowiadań, krótkich, ale mocnych.

 

Źródło

Sześć opowieści. O małości i słabościach. I o tym, co daje siłę. O tym, jak to jest mieć ciało. O miłości. I o jej braku. O rozpaczy i samotności. O kobietach i o mężczyznach. A wszystkie o tym samym: o człowieku.

To nie był mój pierwszy kontakt z Twardochem, po lekturze "Morfiny" ---> KLIK domyślałam się, czego mogę się spodziewać. I rzeczywiście, narracja miała ten jego autorski, niepowtarzalny, charakterystyczny sznyt, płynęła wartkim strumieniem żywego, jędrnego, soczystego języka. Twardoch po prostu ma styl.

Jeśli śledzicie moje książkowe wpisy regularnie, dobrze wiecie, że wolę dłuższe formy, jednak skłamałabym twierdząc, że te opowiadania nie zrobiły na mnie wrażenia. Zrobiły, niektóre wręcz piorunujące. Może dlatego, że to historie dość mroczne, w tym sensie, że dotyczące spraw trudnych, destrukcyjnych, wewnętrznie wyniszczających. Nie da się obok nich przejść obojętnie. W końcu każdy z nas, tak jak bohaterowie "Tak jest dobrze", nosi w sobie jakieś drzazgi. Złe wspomnienia, irracjonalne lęki, kompleksy. To takie ludzkie. W ujęciu Twardocha tak poruszające, bo bezkompromisowo wywleczone na wierzch. Przeczytajcie.

Moja kolejna grudniowa lektura również nie należała do najłatwiejszych, choć szczerze mówiąc po rozmaitych recenzjach nastawiałam się na coś bardziej dosadnego. Tymczasem "Obsoletki" Justyny Bargielskiej to książka zaskakująco subtelna.

Źródło

"Obsoletki" to znakomity debiut prozatorski Laureatki Nagrody Literackiej Gdynia 2010. Justyna Bargielska - uznana poetka młodszego pokolenia - w swoim zbiorze opowiadań sięga po nowe środki wyrazu, by jak najpełniej uchwycić istotę straty rodzicielskiej. Błyskotliwość, dowcip, lekkość pozwalają jej złamać tabu delikatnie, z szacunkiem dla ludzkiej odmienności i wrażliwości.

Pojęcie tytułowych obsoletek, od łacińskiego gravid obosleta, oznacza kobiety, które utraciły ciąże. Książka swojego czasu była całkiem głośna i choć jej temat na szczęście bezpośrednio mnie nie dotyczy, jakoś wzbudziła moją szczególną ciekawość. Od dawna chciałam ją przeczytać, więc kiedy zorientowałam się, że obejmuje ją mikołajkowa promocja Publio, zdecydowałam się na zakup. Szczerze się przyznaję, spodziewałam się jakiejś łzawej historii, jakieś spowiedzi matki w żałobie, tymczasem Bargielska dotyka problemu z niezwykłą delikatnością, im bardziej niedosłownie, tym bardziej wymownie. Nie jest to może pozycja obowiązkowa, ale na pewno warta uwagi, zwłaszcza że uwrażliwia na problem, który ciągle stanowi tabu.

Po "Obsoletkach" sięgnęłam od razu po "Małe lisy", kolejną książkę Justyny Bargielskiej. Cóż, tym razem chyba za autorką nie nadążałam, bo ta akurat pozycja kompletnie do mnie nie przemówiła.

Źrodło

Małe lisy to szalona opowieść o nożowniku z podwarszawskiego lasu. A może o rozmarzonej matce i wygadanej singielce? Może o dzieciach, namiętnościach, snach? Albo o zwykłym życiu, którego podskórnym nurtem są groteska i strach? Bez wątpienia to drapieżna proza, która surrealistycznie zakrzywia świat pod płaszczykiem opisu codzienności. Fenomenalną plastycznością języka i wyobraźni Bargielska potwierdza niekwestionowaną pozycję mistrzyni krótkiej formy.

Ja w sumie nie wiem, o czym jest ta książka! Przeczytałam i nie wiem. Jakieś zagmatwane wątki, jakieś niedookreślone postaci. Brak dosłowności, który w przypadku "Obsoletek" był atutem, tutaj stał dla mnie uciążliwy, utrudniając odbiór. Powieść jest króciutka, więc nie zdążyła mnie wymęczyć, ale mimo dość mocnego finału, po prostu mi się nie spodobała. W tym przypadku nie będę Was do lektury namawiać.

Niezmiennie namawiam za to na Mariusza Szczygła! Korzystając ze wspomnianej już promocji, kupiłam też "Niedzielę, która zdarzyła się w środę", czyli zbiór reportaży z początku lat dziewięćdziesiątych.

 

Źródło

Przyszłość już nadeszła, owe kilka lat minęło dawno. (Niedziela, która zdarzyła się w środę wyszła pod koniec 1996 roku). Uznaliśmy, że dziś jest to już książka historyczna. Tekstom reportera towarzyszą zdjęcia Witolda Krassowskiego, który w tym samym czasie co Mariusz Szczygieł, między rokiem 1989 a 1997, rejestrował życie nowej Polski. Były to lata bardzo fotogeniczne, bo ludzkie twarze zmieniały się jak nigdy dotąd. Do tego Witold Krassowski zarejestrował je na prawdziwych negatywach, bo była to epoka sprzed fotografii cyfrowej.

Szczygieł to dla mnie mistrz reportażu, uwielbiam jego teksty. A "Niedziela, która wydarzyła się w środę" była dla mnie nie tylko przyjemną lekturą, ale też swoistą podróżą w czasie, bo w latach dziewięćdziesiątych dorastałam i wkraczałam w dorosłość. Reportaże z tamtych czasów odebrałam jako niesamowity zapis ówczesnej rzeczywistości, z dzisiejszej perspektywy nieco zabawnej, ale także trochę wstydliwej, obciachowej. Jednak właśnie tacy byliśmy! Warto przeczytać.

"Survival, czyli jak zachować maniery w epoce fejsbuka" Moniki Piątkowskiej i Leszka Talko to książka, którą wygrałam w internetowym konkursie. I całe szczęście, że była to nagroda, bo gdybym wydała na to czytadło ponad czterdzieści złotych w księgarni, chyba bym się zapłakała ...

Źródło

Monika Piątkowska i Leszek Talko uważają, że współczesny savoir-vivre ma więcej wspólnego ze sztuką survivalu niż z tradycyjnie pojmowaną kindersztubą. Słowo „etykieta” pochodzi od etykietek, niewielkich karteczek rozdawanych na dworze francuskim, a później Katarzyny Wielkiej. Nie miały one wiele wspólnego z wielkim światem. Przypominały arystokratom o panujących zasadach: nie można spić się do nieprzytomności już na początku uczty – należy poczekać do końca, nie wolno bić żony w towarzystwie... Dziś etykieta to znowu bardziej umiejętność poruszania się w życiu, poradzenia sobie z zawistnym szefem, pasażerem w samolocie, który wbija kolana w nasze oparcie, sąsiadem, który kłuje w oczy zamożnością. Autorzy z dużą dawką wiedzy i humoru, nierzadko kontestując dawne poradniki, dziś już niestety bezużyteczne, pokazują, jak funkcjonować w szalonym świecie, który zaskakuje nas na każdym kroku.

Moniki Piątkowskiej nie kojarzę w ogóle, Leszka Talko znam z pisanych z charakterystyczną manierą felietonów. "Survival" jak dla mnie jest nie wiadomo czym. Rozrośniętym felietonem? Poradnikiem? Zbiorem anegdot? Pojęcia nie mam. W zamierzeniu miało być lekko i zabawnie, ale najwyraźniej coś nie wyszło. Wymuszona żartobliwość męczyła, forma ciążyła, a ja, zaledwie dwa tygodnie po lekturze praktycznie nic z tego "dzieła" nie pamiętam! Także naprawdę, szkoda czasu ...

Natomiast czasu spędzonego ze "Służącymi" Kathryn Stockett na pewno nie będziecie żałować. To książka do głębi poruszająca. A co najważniejsze, o czymś.

Źródło

Służące – wspaniała, budzące duże emocje powieść, szturmem zdobyła serca czytelniczek na całym świecie. Pojawiła się w Stanach Zjednoczonych w lutym 2009 roku, a już latem, przez sześć tygodni, niepokonanie triumfowała na pierwszym miejscu listy bestsellerów „The New York Times”. Łącznie Służące pozostawały w czołówce tej najbardziej poważanej listy ponad 100 tygodni! Do tej pory egzemplarze powieści trafiły do rąk 5 milionów czytelników w 35 krajach.

Powieść koncentruje się relacjach czarnoskórych kobiet służących w domach białych rodzina na południu Stanów Zjednoczonych w latach 60. XX wieku. Jednak pod warstwą tematyki rasistowskiej autorka ukryła pokłady uniwersalnych rozważań nie tylko o istocie człowieczeństwa i tolerancji, ale przede wszystkim o zmaganiu się ze stereotypami, o przezwyciężaniu strachu, o ograniczeniach, którym wszyscy podlegamy i które pragniemy znieść. I wreszcie o przyjaźni i solidarności, których siła potrafi zdziałać cuda. .Służące” to świetnie napisana książka o zaskakująco wyzwalającej mocy! Książka budzi wiele emocji – od łez do śmiechu, a lekturze towarzyszy wyzwalające uczucie, że jeśli tylko odrzucimy strach, zmiana na lepsze zawsze okazuje się możliwa.

Ekranizacja powieści z Emmą Stone w roli Skeeter, wspaniałą Octavią Spencer w roli Minny i Violą Davis w roli Aibileen, przysporzyła jej jeszcze więcej popularności na całym świecie, także w Polsce.

"Służące" to książka, która wzrusza, zmusza do refleksji, otwiera oczy na pewne sprawy. To historia bolesna, bo do bólu prawdziwa, ale jednocześnie po prostu piękna, bo pokazuje, że chcieć znaczy móc, na przekór sztucznie wytyczanym granicom i konwenansom. Południe Stanów Zjednoczonych, początek lat sześćdziesiątych. Jak to jest być czarną kobietą i służyć w domu białej pani? Jak to jest być młodą dziewczyną z ambicjami nijak mającymi się do planów życiowych czujących się lepszymi koleżanek? Jak to jest być obiektem uprzedzeń? Książka napisana przez kobietę o kobietach i chyba też raczej dla kobiet, choć niewykluczone, że robię jej krzywdę, szufladkując ją w ten sposób. Tak ją jednak odebrałam. W każdym razie to chyba najważniejsza dla mnie z moich grudniowych lektur, gorąco Wam ją polecam.


Po poważnych "Służących" dla przeciwwagi sięgnęłam po mało poważny "Ekslibris" Rossa Kinga, trochę kryminał, trochę powieść awanturniczą z siedemnastowiecznym Londynem w tle.

Źródło

Londyn 1660 rok. Isaac Inchbold, astmatyczny londyński księgarz i antykwariusz otrzymuje niezwykłe zlecenie. Wyrusza na poszukiwania zaginionego podczas wojny Cromwellowskiej manuskryptu, Labiryntu świata. Jego podróż staje się początkiem odysei przez siedemnastowieczną Europę, od ogarniętej religijną wojną Pragi po zamglone zaułki Londynu. Szukając zaginionego dzieła, Inchbold staje się wbrew własnej woli pionkiem w śmiertelnie niebezpiecznej rozgrywce. Ekslibris to powieść wyśmienicie inkrustowana zagadkami starych szyfrów, mistyfikacji, pasmami zdrad i morderstw.

Krytycy zarzucają "Ekslibrisowi", że jest to powieść rozwlekła, pełna nudnych opisów, z wolno rozwijającą się akcją. Owszem, coś w tym jest, ale ja nie odbieram tego jako wady, uważam, że niespieszne tempo i obszerne fragmenty budują klimat tej książki. Nie czyta się tego źle. Inna rzecz, że główni bohaterowie są nieco przerysowani, obleczeni we wszelkie możliwe stereotypy i w tym punkcie muszę się z krytykami zgodzić. Potraktowałam to jednak jako pewną konwencję i nawet mi to nie przeszkadzało, powiedzmy, że dałam się w tę "grę" wciągnąć. Ale finał powieści nawet jak na moje standardy okazał się napisany za bardzo konwencjonalnie. Po trzystu stronach powolnej narracji nagle zbiegają się wątki, konfrontują się wrogowie, wyjaśniają tajemnice, w tle, a jakże, biją pioruny i walą się mury, a wszystko to w kilku akapitach. Podsumowanie? Czytadło z ambicjami ;))) Nie najgorsze.

A na koniec książka ... kucharska! "Pascal kontra Okrasa", hitowe wydawnictwo Lidla. Post o książkach grudnia nie mógłby się bez tej pozycji obejść.

Źródło

Jak zawsze do wszelkich programów lojalnościowych podchodzę jak pies do jeża i nigdy żadnych durnowatych punktów i naklejek w sklepach nie zbieram, tak tym razem gorliwie zbierałam, bardzo chciałam tę książkę mieć. Warto było! Jest przepięknie wydana. Łącznie zawiera 104 przepisy ilustrowane świetnymi zdjęciami. Ubolewam jedynie, że mało w niej propozycji dań bezmięsnych. Za to mój mięsożerny mąż się cieszy ;))) Kilka przepisów już wypróbowaliśmy, pycha!


Tym kulinarnym akcentem kończę ten przydługi post. Oczywiście liczę na Wasze komentarze! Co ciekawego czytałyście w ostatnim czasie? Polećcie jakieś tytuły, przed nami cały długi rok, 365 dni na czytanie :DDD


Buziaki,
Cammie.

Kto ma ochotę na odżywki do paznokci JOKO?

Zapraszam na ciągle trwające sylwestrowe rozdanie!

KLIK