Trzy i pół, czyli książki kwietnia

Kwiecień, jeśli chodzi o lektury, był dla mnie całkiem łaskawy, znalazłam sporo czasu na czytanie. Na liczniku trzy i pół książki. To pół, choć niezwykle interesujące, póki co przemilczę, wrócę do tego za miesiąc, dziś słów kilka o pozycjach, które zdążyłam przeczytać w całości. Zapraszam na zestawienie książek kwietnia.

Tak jak zapowiadałam w poprzednim poście z tego cyklu, w pierwszej kolejności sięgnęłam po ostatnią powieść Johna Irvinga "W jednej osobie" (Prószyński i S-ka 2012). I tak jak zwykle połykam książki tego autora, tak tym razem miałam z tym pewien problem.

Źródło

Czym jest „normalność”? Czy umiemy dać odpowiedź na to pytanie? I czy warto? 

Billy Abbott, narrator i główny bohater powieści, nie zaprząta sobie tym głowy. „W jednej osobie” to intymny portret pisarza biseksualisty, który wbrew utartej konwencji woli podążać wybraną drogą. To rzecz o pożądaniu, tajemnicy i poszukiwaniu własnego „ja”, z łyżką dziegciu alienacji, niespełnionej miłości i bólu dojrzewania, kiedy jest się „innym”. 

Trzynasta powieść autora „Świata według Garpa” to również ponadczasowa opowieść o ważnym etapie w dziejach kultury amerykańskiej, począwszy od rygorystycznych lat pięćdziesiątych poprzez dwie dekady rewolucji obyczajowej, tragedię „plagi” AIDS aż po czasy współczesne. Opowieść o Człowieku oraz hołd złożony odrębności każdego z nas. 


Nie zrozumcie mnie źle, nie jestem pruderyjna czy nietolerancyjna, nie odstraszały mnie wątki gejowskie, genderowe, czy jakiekolwiek inne, po prostu jakoś mało "irvingowa" wydawała mi się ta powieść. I nawet nie umiem tego uzasadnić, bo niby stałe punkty twórczości Irvinga są: jest pisarz, są zapasy, jest Wiedeń. A jednak coś mi nie grało. Ale książka sama w sobie porusza tematykę naprawdę istotną. To coś o dorastaniu, o poczuciu wyobcowania, o trudnej miłości. Generalnie dużo i otwarcie o seksie i poszukiwaniu seksualnej tożsamości. Czy polecam? Sama nie wiem. Nie mam poczucia, że byłabym uboższa o jakieś niesamowite doświadczenie, gdybym tej książki nie przeczytała. Ale poczucia zmarnowanego czasu też nie mam.

Druga kwietniowa powieść to "Intruz" Stephenie Meyer (Wydawnictwo Dolnośląskie 2013). Tak, tej samej Stephenie Meyer od sagi "Zmierzch" :DDD Przeczytałam z Waszego polecenia! Sama za żadne skarby bym po to nie sięgnęła. Przepraszam wszystkich miłośników wampirzej trylogii, ale dotąd nie miałam poważania dla jej autorki. I wiecie co? Naprawdę wciągająca lektura :)))

Źródło

Świat został opanowany przez niewidzialnego wroga. Najeźdźcy przejęli ludzkie ciała oraz umysły i wiodą w nich normalne życie. Jedną z ostatnich niezasiedlonych, wolnych istot ludzkich jest Melanie. Wpada jednak w ręce wroga, a w jej ciele zostaje umieszczona dusza o imieniu Wagabunda. Intruz bada myśli poprzedniej właścicielki ciała w poszukiwaniu śladów prowadzących do reszty rebeliantów...

Całkiem zgrabnie napisana książka, serio. Spójna, wartka, nawet istotnego przesłania można się w niej doszukać. Można by pomyśleć, że temat inwazji obcych jest już całkowicie ograny, a jednak nie. Bo chociaż ludzkość została zdominowana, to jednak przez cywilizację pokoju, cywilizację pasożytniczą, ale jednak z gruntu, z natury dobrą. Próżno szukać w tej książce krwawych scen i zielonych ludzików. Także fabuła mimo wszystko oryginalna. Choć oczywiście z miłością w tle, jak to u Meyer :))) Polecam, fajne czytadło. Cieszę się, że dałam się Wam namówić! Książka została zekranizowana, film jest właśnie w kinach i nawet mam ochotę obejrzeć, ale szczerze mówiąc boję się rozczarowania, jakie czułam po "Igrzyskach śmierci".


Na koniec "Morfina" Szczepana Twardocha (Wydawnictwo Literackie 2012). Oj, ciężki kaliber! Powieść nagrodzona Paszportem Polityki 2012.

Źródło

Konstanty Willemann, warszawiak, lecz syn niemieckiego arystokraty i spolszczonej Ślązaczki, niewiele robi sobie z patriotycznych haseł i tradycji uświęconej krwią bohaterskich żołnierzy. Jest cynikiem, łajdakiem i bon-vivantem. Niewiernym mężem i złym ojcem.

Konstanty niechętnie bierze udział w kampanii wrześniowej, a po jej klęsce również wbrew sobie zostaje członkiem tajnej organizacji. Nie chce być Polakiem, nie chce być Niemcem. Pragnie jedynie zdobyć kolejną buteleczkę morfiny i żyć swoim dawnym życiem bywalca i kobieciarza. Przed historią jednak uciec się nie da.

Szczepan Twardoch w Morfinie osiągnął rzecz rzadką w polskiej prozie - wykreował antybohatera, którego nie sposób nie lubić. Młody pisarz tak jak najwięksi – Witkacy, Gombrowicz, Littell – potrafi ukazać słabego, rozdartego człowieka wplątanego w wielką historię. Szalona, transowa i odważna powieść.

Bez kitu, czytam dużo, ale czegoś takiego to ja jeszcze nie czytałam. I nie chodzi mi o opowiedzianą historię, raczej o styl narracji. Słowa, słowa, słowa, płyną, wylewają się, strumień, potok, rzeka słów. Czasami trudno nadążyć. I ten bohater antybohater! Łajdak i narkoman, ale nie sposób go nie lubić, nie kibicować mu, nie współczuć. Pierwsze tygodnie wojny, Warszawa i on, rzucony w wir zdarzeń, z kryzysem tożsamości, ni to Polak, ni Niemiec, nigdzie nie pasujący, wszędzie odstający. To nie jest lektura łatwa, wymaga skupienia i poddania się temu niesamowitemu (transowemu, jak piszą krytycy) rytmowi narracji, ale warto poświęcić jej czas. Pozycja dla ambitnych.

Tak, kwiecień był dla mnie książkowo udany. Mam nadzieję, że maj utrzyma poziom. Na razie zapowiada się dobrze, wspomniana przeze mnie na początku posta "połówka" dobrze wróży. Książka niesamowicie smutna, ale niezwykle wartościowa. Relacja za miesiąc.

A tymczasem pochwalcie się, co ciekawego ostatnio czytaliście (tak, tak, -liście, zdałam sobie sprawę, że czyta mnie sporo facetów, najwyższa pora zmienić formę, w jakiej się do Was zwracam) i co zamierzacie czytać w czasie majówki. Liczę na Wasze rekomendacje!

Buziaki,

Cammie.