Kroniki Diuny, czyli książki października

Zapraszam dziś na wyczekiwany przez niektórych post z cyklu Książki miesiąca. W październiku czytałam dużo, wypełniając lekturą coraz dłuższe wieczory, ale szczerze mówiąc mam wątpliwości, czy zdołam Was tymi książkami zainteresować. Po pierwsze dlatego, że na dobre utknęłam w nurcie fantastyki, który nie każdemu odpowiada, a po drugie dlatego, że sama mam mieszane uczucia co do ostatecznej opinii na ich temat. Ale fakt jest faktem, że po "Kroniki Diuny" Franka Herberta sięgnęłam z Waszego polecenia, także jakby co, to Wasza wina ;)))

"Kroniki" towarzyszyły mi praktycznie przez cały miniony miesiąc. Jednym ciągiem przeczytałam "Diunę", "Mesjasza Diuny", "Dzieci Diuny", "Boga Imperatora Diuny", "Heretyków Diuny" i "Kapitularz Diuną".

Źródło

Streścić "Kroniki Diuny" w kilku zdaniach jest niemożliwością. Uchodząca za kanon literatury science - fiction saga opowiada historię nie tyle jednak złożoną, co osadzoną w świecie tak kompletnym i tak zupełnie odmiennym od naszego, współczesnego, że trudno pokrótce go opisać. Tylko tytułem wprowadzenia napiszę: odległa przyszłość, ludzkość rozproszona po wszechświecie, wielkie Imperium, akcja tocząca się na Diunie, dobrzy Atrydzi i źli Harkonnenowie, tajemniczy żeński zakon realizujący przez tysiąclecia swój plan genetyczny i w końcu melanż, złoto Diuny, drogocenna, pożądana, uzależniająca i dająca zdolność jasnowidzenia i podróżowania przez przestrzeń kosmiczną przyprawa, występująca tylko w piaskach tej pustynnej planety i nierozerwalnie związana z żyjącymi w nich czerwiami, siejącymi grozę olbrzymimi potworami. Dodajcie do tego język, jakim "Kroniki" są napisane, pełen dziwnych pojęć, nazw i wyrażeń (chociażby Bene Gesserit, Kwisatz Haderach, Fremeni, bindu, Chakobsa, filtrfrak, mentat czy ghola) i można założyć, że mniej więcej macie pojęcie, czego się po tej sadze spodziewać. Ale nie łudźcie się, raczej mniej niż więcej :DDD

Czytało się ciężko. Akcja, choć sama w sobie ciekawa, rwała się co chwilę przez wynurzenia poszczególnych postaci. To oczywiście miało swoje walory, bo pozwalało poznać ten wykreowany świat, jego system społeczny, historię, naukę i język, ale dla mnie osobiście było trudne do przebrnięcia. Doceniam epicki rozmach "Kronik", jestem pod ogromnym wrażeniem wyobraźni autora, ale przyznaję się bez bicia, że nie była to dla mnie łatwa lektura. Jakoś mnie to wszystko nie porwało. Przeczytałam, bo uznałam, że klasyka to klasyka, warto znać, ale żebym zmartwiła się, docierając do ostatniej strony, tego powiedzieć nie mogę. Obeszło się bez syndromu odstawienia powieści, bez żalu i tęsknoty za jej światem i bohaterami.

Wiecie co mi najbardziej przeszkadzało? Totalne oderwanie od naszych współczesnych realiów. Mam tu na myśli szeroko rozumianą ziemską cywilizację, kulturę. W "Kronikach" jakby się o jakiejś innej ludzkości czytało. Dla wielu to pewnie zaleta i dowód na geniusz autora, ja jednak miałam z tym pewien problem. Nie mogąc odnaleźć się w świecie Diuny, nie utożsamiałam się też z bohaterami sagi, pozostawałam obok, do tego stopnia, że w niektórych wątkach dostrzegałam nie geniusz, a absurd. Absurd, który w tomie "Bóg Imperator Diuny" sięgnął jak dla mnie zenitu.

Dla poszerzenia horyzontów, dla poznania klasyki gatunku, dla zaspokojenia ciekawości polecam. Ale dla zwykłej przyjemności czytania szczerze "Kronik" polecić nie mogę. Zdajcie się na intuicję, być może to coś dla Was, a być może wcale nie. Ja w każdym razie żegnam się z Diuną raz na zawsze. Nie zachwyciła mnie na tyle, żeby sięgać po dopisane na fali popularności sagi "Legendy Diuny" czy "Preludium do Diuny". Mam dość!

Ale klasykę fantastyki nadrabiam dalej. Rzuciłam się teraz na serię "Obcy" Alana Deana Fostera. Uwierzycie, że nigdy nie oglądałam słynnej ekranizacji Ridleya Scotta? Może i jestem filmową ignorantką, ale przynajmniej czyta mi się świetnie, bo nie wiem, czego się spodziewać. Za mną już "Ósmy pasażer Nostromo", a czytam właśnie "Decydujące starcie". Są emocje! Ale o tym w Książkach listopada, za miesiąc :)))

Znacie "Kroniki Diuny"? Zgadzacie się z moją opinią na ich temat, czy uważacie, że profanuję świętość? ;))) No i co tam ciekawego w Waszych październikowych lekturach? Piszcie!

Buziaki,

Cammie.