Suma wszystkich strachów, czyli książka lutego

Książka lutego? Tylko jedna. Jedna, ale opasła, licząca ponad tysiąc stron, wystarczająco gruba, żeby towarzyszyć mi przez cały miesiąc. Tylko czy było to dobre towarzystwo?

Tomiszczem, o którym mowa, była powieść Stephena Kinga "To", jedna z najstarszych książek spod pióra tego autora.

Źródło

Dla ciekawskich: 

okładka wznowienia, które nakładem Wydawnictwa Albatros ukaże się w czerwcu 2014 r.

Derry to małe miasto w stanie Maine - nawiedzone miasto - w którym pewnego razu grupa dzieci spotkała TO. Większość z nich miała szczęście, uszła z życiem i wyjechała z Derry. Po dwudziestu latach TO znowu daje o sobie znać, a ci, którzy przeżyli, zostają wezwani do powrotu w rodzinne strony. Zapomniane strachy dzieciństwa powracają. Dzieci są już dorosłymi, ale muszą odnaleźć w sobie dziecięcą wiarę, lojalność i odwagę by skutecznie stawić mu czoła.

Cóż, nie przesadzę chyba, jeśli napiszę, że trochę się przy tej lekturze wymęczyłam. Do pewnego momentu wciągająca, nagle zaczęła nużyć. Wiem, że powszechnie uważa się tę książkę za klasykę gatunku i jedną z najlepszych powieści w dorobku Kinga, ale najwyraźniej nie potrafię tego kunsztu docenić, bo mam ochotę ponarzekać.

Sam pomysł, główna idea, wokół której autor snuł swoją opowieść, jest naprawdę interesująca. Małe miasto, seria niewytłumaczalnych, okrutnych śmierci i niewyjaśnionych zaginięć dzieci, grupka dzieciaków związanych przyjaźnią, jaka możliwa jest tylko w dzieciństwie i To, zagnieżdżona w miasteczku zła moc, która karmi się ludzkim strachem, budząc się ze swojego snu w wieloletnich, ale regularnych cyklach.

Dzieci są łatwymi ofiarami, mają otwarte umysły, wierzą w wytwory swojej wyobraźni, łatwo wzbudzić w nich strach. Strach przykrojony na miarę, uderzający dokładnie tam, gdzie boli najbardziej, urzeczywistniający najgorsze koszmary. Każdego przeraża coś innego, dlatego To przybiera rozmaite postaci. Czym jest zatem To? Może sumą naszych wszystkich strachów?

Bezwzględnej, nieludzkiej mocy stawiają czoła dzieci, siódemka przyjaciół, którym udało się przejrzeć jej charakter. Narażając życie, podejmują walkę. I choć wydaje się, że odniosły sukces, po latach okazuje się, że muszą ponownie, już jako dorośli, stanąć twarzą w twarz z potworem. Cykl zatoczył kolejne koło, bestia się budzi. I pragnie zemsty.

Konstrukcja książki opiera się w dużej mierze na retrospekcji, co zwłaszcza pod koniec, kiedy łączą się pewne wątki z przeszłości i teraźniejszości, wprowadza pewien element chaosu, były momenty, że się gubiłam, nie wiedziałam, o której sekwencji zdarzeń właśnie czytam. Ale to nie to jest przyczyną moich mieszanych uczuć odnośnie tej książki. Rozczarowanie przyniósł finał, nieco rozwlekły i kompletnie odrealniony. Wiem, wiem, to horror, a gatunek ten rządzi się swoimi prawami, jednak każdy czytelnik ma swoje granice chłonności absurdu i moje chyba zostały przekroczone :D

Mimo wszystko nie mogę nie docenić rozmachu, z jakim ta książka została napisana, z dbałością o detale, dobrze nakreślonymi sylwetkami bohaterów i sugestywnymi opisami. Gęsiej skórki co prawda nie miałam, ale wyobraźnia pracowała.


Jeśli lubicie styl Kinga, czytajcie, jeśli nie macie przekonania do tego gatunku literackiego, dobrze się zastanówcie, czy na pewno chcecie to zrobić. To jednak ponad tysiąc stron utrzymanych w konwencji, która może okazać się dla Was nie do przyjęcia. Ja przeczytałam, ale czuję się tą lekturą trochę zmęczona i z prawdziwą przyjemnością sięgam po coś zupełnie innego, "100/XX", wyczekiwaną przeze mnie "Antologię polskiego reportażu XX wieku", która właśnie ukazała się nakładem Wydawnictwa Czarne. To dopiero będzie uczta czytelnicza! Szczegóły za miesiąc.


"To" jest bardzo znaną powieścią, jestem pewna, że część z Was ją czytala. Co na jej temat myślicie? Majstersztyk, czy jednak niekoniecznie? Zapraszam do dyskusji. Jeśli macie ochotę, podzielcie się też wrażeniami ze swoich lutowych lektur. Ciekawa jestem, co dobrego czytałyście. Piszcie!


Buziaki,
Cammie.