Przyjemnej lektury!

Lektura na weekend! Lekka i przyjemna, a jednocześnie pełna ciekawostek i anegdot. "Gaumardżos! Opowieści z Gruzji" małżeńskiego duetu Anny Dziewitt - Meller i Marcina Mellera :)))

"Gaumardżos! Opowieści z Gruzji" Anna Dziewit - Meller, Marcin Meller, Wydawnictwo Świat Książki

Jeśli odłożysz tę książkę, to tylko dlatego że już skończyłeś ją czytać i tylko po to, by sprawdzić, kiedy wylatuje najbliższy samolot. Dokąd? Oczywiście do Gruzji! Książka pary dziennikarzy i reporterów wciąga jak narkotyk i sprawia, że na własne oczy chcemy zobaczyć ten nieco szalony, nieuporządkowany, świat, kraj słynący z gościnności, wybornego wina, pysznego jedzenia śpiewu i biesiad.

Przecież to kompletny dom wariatów. No trochę tak. Można jeździć pod prąd i bez prawa jazdy. Załatwienie najprostszej rzeczy bywa koszmarem. Na stacji benzynowej gość potrafi trzymać w jednej ręce wąż, a w drugiej zapalonego papierosa. Jeżdżą jak szaleńcy. Kiedy się otwierają jakieś drzwi, najpierw nikt się nie rusza, a potem wszyscy walą naraz. Ciągle krzyczą. Prądu często nie ma. Nie spotkasz Gruzina, który by nie był absolutnie pewien, że nie ma lepszego zakątka na świecie niż Sakartwelo. To ich oczywista oczywistość.

Książka dziwna, bo nie wpisująca się w sumie w żaden gatunek. Nie do końca reportaż, nie do końca wspomnienia, nie do końca przewodnik. Po prostu zbiór opowieści o Gruzji, snutych na dwa głosy przez zafascynowanych tym krajem i jego kulturą autorów. Książka dziwna też z tego względu, że pisana bez nadęcia, dość potocznym językiem, jakbyśmy my, czytelnicy, siedzieli z autorami i ich przyjaciółmi Gruzinami przy suto zastawionym, biesiadnym gruzińskim stole i w zakrapianej alkoholem atmosferze przysłuchiwali się toczącym się rozmowom. O historii, o panujących zwyczajach, o ludziach. Sporo o jedzeniu :DDD Wszystko na luzie i z dużą dawką śmiechu. 

Język "Gaumardżos!", taki bezpośredni, w sumie nie do końca mi odpowiada, ale książka zyskuje w moich oczach tym, jak wyraźnie w niej widać, że napisana została z pasji. Jej dużą wartością jest pryzmat prywatnych doświadczeń, przez jaki autorzy Gruzję pokazują. Dzięki temu dystans z czytelnikami wyraźnie się skraca, opisy są sugestywne, pełne emocji, zabawne, kiedy trzeba, wzruszające, kiedy trzeba, a treść zyskuje na autentyczności.

Cóż, pozostaje mi tylko życzyć przyjemnej lektury!