Spod pióra mistrzów, czyli książki marca

Są tacy autorzy, których książki czytam od deski do deski, cokolwiek wydadzą. Zapracowali na moją sympatię, cenię ich twórczość i kolejne pozycje kupuję w ciemno. Obie powieści, które przeczytałam w marcu, należą właśnie do tej kategorii. Jedna z nich tym razem okazała się jednak niestety klapą ...

I od niej zacznę. Mario Vargas Llosa, Marzenie Celta. Llosa to dla mnie mistrz, zawsze piszący O CZYMŚ. Tym razem też tak jest, ale albo jestem za głupia, żeby w pełni docenić jego pisarski kunszt, albo po prostu napisał słabszą książkę.

(Źródło: www.znak.com.pl)

Fascynująca podróż w otchłań ludzkiej natury Roger Casement siedzi w celi śmierci. Nie wie, jak skończy się walka o jego życie. W zamknięciu zmaga się z demonami przeszłości. Casement, idealista i charyzmatyczny dyplomata, większość życia spędził w Kongu i Amazonii. To on ujawnił całemu światu okrutną prawdę o bezmyślnych torturach i gwałtach na rdzennych mieszkańcach, jakich dopuszczali się - rzekomo cywilizowani - Europejczycy.

Brudny koszmar kolonialnego świata przekracza wszelkie granice wyobraźni. Casement jako jedyny zachował w nim honor i czystość. Ale może to tylko pozory? Przecież jednak skazano go na karę śmierci! Co kryją tajemnicze dzienniki znalezione przez Scotland Yard? Dlaczego wzbudzają tyle kontrowersji? W swojej pierwszej po Nagrodzie Nobla powieści Mario Vargas Llosa dokonuje bezlitosnej wiwisekcji ludzkiej moralności.

To, co odkrywa, przeraża i... fascynuje. Mario Vargas Llosa zainspirowany Jądrem ciemności Josepha Conrada, zaczął studiować życie Rogera Casementa. Dochodzenie, które przeprowadził, zaowocowało Marzeniem Celta.

Marzenie Celta, ostatnia powieść noblisty, to biograficzna historia Roberta Casementa, dyplomaty oficjalne służącego Koronie Brytyjskiej, zaciekle walczącego z niegodziwościami i wyzyskiem tubylców w Afryce i Amazonii, popierającego przy tym nacjonalistyczny ruch niepodległościowy Irlandii. Czuje się Irlandczykiem i podległość Koronie uważa za jarzmo. Szukający poparcia dla sprawy w Rzeszy Niemieckiej, uznany zostaje w końcu za zdrajcę i Imperium Brytyjskiego, i Irlandii. Skazany na karę śmierci przez powieszenie, umiera okryty niesławą.

Historia może i interesująca, zwłaszcza że oparta na faktach, ale opisana w sposób, którego osobiście w tego typu literaturze nie trawię. Podana jak kawa na ławę, z mnóstwem nazwisk i dat, wydaje się  po prostu schematyczna i nudna. Noblistę stać na więcej. Trudno, może wyjdę w tym momencie na ignorantkę, ale tak to widzę. Pozycja dla ambitnych!

Druga powieść okazała się właśnie taka, jakiej się spodziewałam, autor nie zawiódł. John Irving, Ostatnia noc w Twisted River. To już co prawda inna pisarska półka, ale co by nie mówić, klasyka gatunku.

(Źródło: www.proszynski.pl)

New Hampshire, rok 1954. Spławianie drewna powoli staje się przeżytkiem. W podupadającej osadzie Twisted River kucharz o trudnym do wymówienia nazwisku Dominic Baciagalupo prowadzi stołówkę dla robotników z tartaku. Niefortunna pomyłka jego dwunastoletniego syna Danny`ego wyzwala lawinę zdarzeń, które na zawsze odmienią jego życie. Zmuszeni do ucieczki, ojciec i syn rozpoczynają pięćdziesięcioletnią podróż w poszukiwaniu szczęścia i utraconej tożsamości. Przeszłość, która nie daje o sobie łatwo zapomnieć, rzuca ich z miejsca na miejsce, zaś próby odbudowania normalnego życia skupiają się wokół kulinarnych poczynań Dominika i kariery literackiej Danny’ego. Czy kiedykolwiek uda im się odzyskać spokój i znaleźć to, czego szukają?

Niby kolejny raz pełno powtarzających się, charakterystycznych dla Irvinga wątków (jest i New Hampshire, i niedźwiedź, i pisarz z życiem akademickim w tle, i zapasy, i w końcu śmierć dziecka), a jednak znowu udało mu się utkać z nich zupełnie niepowtarzalną historię, wzruszającą i mądrą. O miłości, o przyjaźni, o rodzicielstwie i o życiu, które zatacza koło. I choć początkowe strony nie od razu wciągają, to jednak książka w końcu porywa, nie sposób jej nie ulec. Warto przeczytać!

Llosa tym razem mi się nie spodobał, ale oczywiście sięgnę po kolejne jego książki, o ile się ukażą, liczę na to, że wróci w starym dobrym stylu. Bardzo bym nie chciała, żeby znalazło zastosowanie gombrowiczowskie jak zachwyca, kiedy nie zachwyca? :DDD Co do Irvinga, to już mam w zanadrzu jego najnowszą powieść, W jednej osobie. Pewnie za miesiąc Wam o niej napiszę :)))

Zdarzyło Wam się, że ulubiony autor nie sprostał Waszym oczekiwaniom? A może Wasi ulubieńcy zawsze trzymają poziom? Czekam na Wasze rekomendacje. No i napiszcie, co ciekawego czytałyście w marcu!

Buziaki,

Cammie.